Μεγάλη γιορτή σήμερα… και αύριο! - «Όταν γιορτάζει η ψυχή»!!!

Αλλά — θα μου πείτε — υπάρχει μικρή γιορτή;
Ποια γιορτή είναι μικρή, όταν είναι αφιερωμένη σε έναν Άγιο;

Η γιορτή δεν είναι μόνο μια ημερομηνία στο ημερολόγιο, αλλά μια πρόσκληση να θυμηθούμε τη ζωή και το παράδειγμα των Αγίων. Να αντλήσουμε δύναμη από την πίστη τους και να ξαναδούμε τη δική μας πορεία με ελπίδα.

Οι γιορτές μας καλούν να μιμηθούμε τη ζωή των Αγίων. Μας ενώνουν με το Θεό, με τους ανθρώπους, με την πλούσια παράδοση του τόπου μας. Και αυτό από μόνο του τις κάνει όλες «μεγάλες».

Αυτό το Σαββατοκύριακο, λοιπόν, είναι γεμάτο ευλογίες.
Σήμερα Σάββατο των Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ και αύριο Κυριακή του Αγίου Νεκταρίου, του αγαπημένου Αγίου της εποχής μας. Του Αγίου του προηγούμενου αιώνα, αλλά της εποχής μας.
Του διαχρονικού Αγίου …όπως είναι όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας είναι διαχρονικοί!!!

Δυο γιορτές που έρχονται η μία δίπλα στην άλλη σαν να μας θυμίζουν πως ο ουρανός δεν είναι μακριά — είναι εδώ, κοντά μας, μέσα μας.
Και πώς να μην πεις «μεγάλη γιορτή»;
Όταν γιορτάζουν οι Άγγελοι, οι φύλακές μας, οι αόρατοι συνοδοιπόροι της ζωής μας;
Κι ύστερα, την επόμενη μέρα, ένας Άγιος που έζησε τόσο ταπεινά και τόσο σιωπηλά που έγινε άγγελος στη γη.

Η Ελλάδα μας, γενικά, μοσχοβολάει γιορτή.
Και φυσικά, οι Έλληνες τα ξέρουμε αυτά…
Ας είμαστε ειλικρινείς …εμείς οι Έλληνες δεν χρειαζόμαστε και πολλά για να γιορτάσουμε. Αρκεί να υπάρχει κάπου στην παρέα ένας Νίκος, μια Μαρία ή ένας Γιώργος… (στη περίπτωσή μας ένας Μιχάλης, ένας Άγγελος, ένας Νεκτάριος) ε, το τραπέζι στρώνεται μόνο του!
Μόλις ακούσουμε για παράδειγμα «Ταξιάρχες» θυμόμαστε κάποιον Μιχάλη, κάποιον Γαβριήλ και αμέσως ξεκινάνε τα τηλέφωνα:
«Ε! Μιχάλη! Χρόνια πολλά, αδερφέ! Να χαίρεσαι τον Άγγελό σου!»
Τι όμορφη ευχή λέγαν οι παλιοί….. «Να χαίρεσαι τον Άγγελό σου»… Εξάλλου όλοι έχουμε έναν Άγγελο!!!

Και για τους Ταξιάρχες, δείτε μια μικρή ιστορία:.
Λένε πως κάποτε, σ’ ένα μοναστήρι της Λέσβου, μπήκαν κλέφτες να πάρουν τα ιερά σκεύη.
Κι εκεί, την ώρα που άπλωναν το χέρι τους, άκουσαν πίσω τους έναν δυνατό βρόντο — σαν φτερούγισμα.
Γύρισαν και είδαν τη μορφή του Ταξιάρχη Μιχαήλ να στέκει όρθια, αυστηρή, αλλά φωτεινή.
Οι άνθρωποι πάγωσαν, έπεσαν στα γόνατα και ζήτησαν συγχώρεση.
Και λένε ότι από τότε έγιναν οι πιο ευλαβικοί προσκυνητές.
Να λοιπόν τι σημαίνει “μεγάλη γιορτή”: μια υπενθύμιση ότι κάποιος, κάπου, μας φυλάει και μας προσέχει.
Ότι δεν είμαστε μόνοι.

Και κάπως έτσι, λέγοντας «Δόξα τω Θεώ», έρχεται η Κυριακή.
Ο Άγιος Νεκτάριος.
Ο Άγιος της συγχώρεσης, της υπομονής, της πραότητας.
Ένας άνθρωπος που έζησε στην εποχή μας, που αδικήθηκε, που ταπεινώθηκε, που έκλαιγε σιωπηλά — και όμως, ποτέ δεν πικράθηκε.
Πάντα χαμογελούσε και έλεγε: «Να ’χετε πίστη στον Θεό· εκείνος ξέρει.».

Ξέρετε, υπάρχει μια ιστορία που λέει για μια γυναίκα που πήγε στην Αίγινα να προσκυνήσει.
Είχε χάσει το παιδί της και δεν μπορούσε να βρει παρηγοριά.
Πλησίασε τον τάφο του Αγίου Νεκταρίου, άφησε ένα λουλούδι και είπε μόνο μια φράση:
«Άγιέ μου, δεν θέλω τίποτα, μόνο να με βοηθήσεις να μην μισήσω τον πόνο μου.».
Και λέει πως ένιωσε τότε μια γαλήνη να την τυλίγει, σαν να την αγκάλιαζε κάποιος αοράτως.
Αυτός είναι ο Άγιος Νεκτάριος — δεν υπόσχεται να σου πάρει τον πόνο, αλλά να σε μάθει να τον αντέχεις με όπλο την πίστη στο Θεό.

Έτσι, λοιπόν, μέσα σε δύο μέρες, η Εκκλησία μας μας δίνει δυο δώρα:
Τους αγγέλους που μας προστατεύουν,
και τον Άγιο που μας μαθαίνει να συγχωρούμε.
Τη δύναμη και την πραότητα.
Τον ουρανό και τη γη.
Δύο πλευρές της ίδιας αγάπης.
Και ναι, θα γελάσουμε, θα κεράσουμε, θα πούμε “Χρόνια πολλά” —
γιατί έτσι είναι στην Ελλάδα: λίγο θυμίαμα, λίγο γλυκό του κουταλιού, λίγο χαμόγελο.
Μα πάνω απ’ όλα, καρδιά.

Ας γιορτάσουμε, λοιπόν, τούτο το Σαββατοκύριακο όπως του αξίζει.
Ας ανάψουμε ένα κερί για τον Άγγελό μας,
ας πούμε μια προσευχή στον Άγιο Νεκτάριο,
κι ας θυμηθούμε πως — όσο κι αν αλλάζει ο κόσμος —
η πίστη, η αγάπη και η ελπίδα παραμένουν τα πιο σταθερά φτερά του ανθρώπου.

Γιατί, τελικά, αν το καλοσκεφτείς …μεγάλη ή μικρή…
κάθε γιορτή είναι μεγάλη, όταν γιορτάζει η ψυχή.