Θυμάμαι, λοιπόν μια Κυριακή...
… το πολύ μακρινό 199… τόσο (στο μυαλό μου είναι – όχι σαν χθες, αλλά – σαν προχθές σίγουρα) που στο Ναό μας είχε έρθει ένας μεγάλος (και σε όνομα και σε ηλικία) πολιτικός για ένα μνημόσυνο.
Είδηση τότε για τη γειτονιά… Ήρθε στην Αγια - Σοφιά ο…
Αφού τελέστηκε το ιερό Μνημόσυνο στο Ναό, στη συνέχεια όλοι
πήγαν στο Πνευματικό μας Κέντρο για να συλλυπηθούν την οικογένεια.
Ο κόσμος …«ουρά μέχρι έξω» ...και μαζί και ο κ. τάδε.
Στην ενοριακή μας παρέα και συντροφιά είχαμε τότε έναν που ήξερε
από φωτογραφίες.
Θυμίζω ότι οι φωτογραφίες τότε ΔΕΝ ήταν ψηφιακές. Είχαμε το
παλιό, καλό, παραδοσιακό φιλμ, το οποίο όταν τελείωνε, το πηγαίναμε στο φωτογράφο
και μας εμφάνιζε τις φωτογραφίες.
Είχαμε πει, λοιπόν στον Στέφανο, το φίλο που ήξερε από
φωτογραφίες και είχε μία πολύ καλή φωτογραφική μηχανή, να έρθει και να τραβήξει
φωτογραφίες από την παρουσία του κ. τάδε στην Αγία Σοφία.
Όλα πήγαιναν καλά…!!!
Είπαμε, το μνημόσυνο τελέστηκε, ο καφές δόθηκε, ο κόσμος
συλλυπήθηκε, ο φωτογράφος απαθανάτιζε.. τραβούσε φωτογραφίες… και δώστου
φωτογραφίες… και «κύριε τάδε να βγάλουμε και μαζί μια φωτογραφία»… καταλαβαίνετε.
«Κλικ» στο «κλικ» των φωτογραφιών, κάποια στιγμή το φιλμ
τελείωσε…
…και όχι μόνο τελείωσε, αλλά ΔΕΝ υπήρχε άλλο.
Βλέπετε δεν γνωρίζαμε πολύ νωρίτερα για την επίσκεψη του κ.
τάδε. Το μάθαμε τελευταία στιγμή… και τελευταία στιγμή πήγε ο Στέφανος (καλή του ώρα όπου και αν είναι τώρα) να φέρει
από το σπίτι του τη φωτογραφική του μηχανή με όσο χώρο είχε απομείνει στο φιλμ,
φυσικά (Κυριακάτικα πού να έβρισκε τότε να αγοράσει άλλο;;;).
«Ρε σεις… τελείωσε το φιλμ. Τι κάνουμε τώρα;», ρώτησε
εμφανώς αμήχανα ο Στέφανος…
Για να λάβει την αποστομωτική (αλλά – για εμένα – λογικότατη) απάντηση: «Τράβα φωτογραφίες σαν να έχεις φιλμ».
Ώπερ και εγένετο.
Τα «κλικ» στη φωτογραφική μηχανή συνεχίστηκαν, όλοι πόζαραν
με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, χωρίς φυσικά να γνωρίζουν ότι οι αναμνήσεις από
αυτές τις φωτό θα έμεναν – στην καλύτερη περίπτωση - μόνο στη μνήμη τους.
Εμείς, με την τρέλα της νεότητας τότε, γελούσαμε λες και «μας καθάριζαν αυγά», αλλά όχι χωρίς λόγο… γιατί όσοι ξέραμε, λέγαμε:
«Χαμογελάστε λίγο…
Πώς θα βγουν όμορφες οι φωτογραφίες; Γελάστε, γιατί θα τις βλέπουν τα εγγόνια σας
και θα καμαρώνουν όταν μεγαλώσουν (αμ δε…) »… και άλλα πολλά τέτοια.
Περιττό να σας πως ποιο ερώτημα επικρατούσε αργότερα σε κάθε
εκδήλωση που ο Στέφανος έβγαζε φωτογραφίες….
Έξυπνοι είστε… θα το βρείτε.
Καλή Κυριακή!
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Περιμένουμε και τις δικές σας Κυριακάτικες
ιστορίες…!!!
