«Μη αποστρέψεις το πρόσωπό Σου από του παιδός Σου, «ΟΤΙ ΘΛΙΒΟΜΑΙ»ταχύ επάκουσόν μουʹ πρόσχες τη ψυχή μου, και λύτρωσαι αυτήν.»
…Αυτό δεν είναι ύμνος,είναι κραυγή που ξαφνικά γεμίζει την εκκλησία «ότι θλίβομαι!» – και έτσι ξεκινάει η Μεγάλη Σαρακοστή: Ένα μυστηριώδες μίγμα της ελπίδας με την απογοήτευση, του φωτός με το σκοτάδι.
Η όλη προετοιμασία έφτασε πια στο τέλος. Στεκόμαστε μπροστά στο Θεό, μπροστά στη δόξα και στην Ομορφιά της Βασιλείας Του. Έτσι συνειδητοποιούμε ότι ανήκουμε σε αυτή, ότι δεν έχουμε άλλη κατοικία, ούτε άλλη χαρά, ούτε άλλο σκοπό. ..Αλλά δυστυχώς είμαστε εξόριστοι ,μέσα στο σκοτάδι και στη λύπη της αμαρτίας γιʹ αυτό «θλιβόμαστε»!
Μόνο ο Θεός μπορεί να μας βοηθήσει σʹ αυτή τη θλίψη, διότι μόνον σʹ Αυτόν μπορούμε να πούμε «πρόσχες τη ψυχή μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου