Πριν δύο μήνες ήρθε μήνυμα στη σελίδα μου στο Facebook. Το μήνυμα που ήρθε ήταν περίεργο. Κάποιος που δήλωνε διδάκτωρ θεολογίας και δημοσιογράφος , μου ζητούσε να μου αφιερώσει ένα επεισόδιο από το ντοκιμαντέρ " a song and a story " . Ο ίδιος ταξιδεύει σε διάφορες πόλεις του κόσμου με αφορμή ένα τραγούδι, επιλέγει έναν καλλιτέχνη, μιλούν και τραγουδούν μαζί.
Αρχικά μου φάνηκε πολύ τιμητική ως πρόταση, μετά σκέφτηκα πως με δουλεύει. Δε με δούλευε, όντως ήρθε στην Ελλάδα και του έδωσα συνέντευξη. Τραγουδήσαμε μαζί το " Απ τον έρωτα στον Αχέροντα " σε 4 γλώσσες. Εγώ Ελληνικά και Τουρκικά και αυτός Αζέρικα και Αραβικά. Η καταγωγή του από Αλγερία. Σπούδασε μουσουλμανικη θεολογία, όπως εγώ ορθόδοξη χριστιανική. Όπως ήταν φυσικό από την πρώτη στιγμή υπήρχε η θεολογία ως θέμα στις συζητήσεις μας, πάντα με μια δίψα από τη μεριά του να μας γνωρίσει. Τον πήγα στη μητρόπολη Αθηνών και σε άλλους ναούς. Περάσαμε από μαγαζιά με αμφια ιερέων και ενθουσιάστηκε. Σε τέτοιο βαθμό που την τελευταία στιγμή τον απέτρεψα από το να μπει μέσα και να αγοράσει ολόκληρη στολή,λέγοντας του πως δεν ήταν ανάγκη να κάνει τόσα έξοδα για να αγοράσει κάτι που χρησιμεύει μόνο σε μια συγκεκριμένη λειτουργική ανάγκη. Ύστερα από λίγο μου είπε πως την κόρη του την ονόμασε " Παρθένα " . Ξέρεις άκουγα πολύ έναν ύμνο που έχετε και λέει " Αγνη Παρθένε Δέσποινα " και αποφάσισα να ονομάσω έτσι την κόρη μου . Ομολογώ πως πρώτη φορά συναντούσα κάποιον μουσουλμάνο στο θρήσκευμα και τόσο "ανοιχτό " σε οτιδήποτε διαφορετικό. Παράλληλα ένιωθα ότι όσο αποκαλυπτική ήταν για μένα η γνωριμία μας άλλο τόσο αποκαλυπτική ήταν γι' αυτόν η επίσκεψη στην Ελλάδα. Δεν πρόλαβε να πατήσει το πόδι του στην Αθήνα και αφού αφήσαμε τα πράγματα του σε ενα άθλιο διαμέρισμα που έκλεισε κατά λάθος στην πλατεία Βικτωρίας μαζί με τον κάμερα μαν του , βγήκαμε βόλτα κοντά στον σταθμό του τρένου. Εκεί που περπατούσαμε έσκυψε και έπιασε μέσα από τα λασπονερα ένα σταυρουδακι από φίλντισι. Κατάλευκο με κορδέλα. Η χαρά που έκανε δε λέγεται. Μα τι να σημαίνει αυτό; με ρωτούσε... τίποτα δε σημαίνει του έλεγα εγώ...αυτό που σημαίνει είναι ότι χάρηκες τόσο που βρήκες ένα Σταυρό στα λασπόνερα. Αυτό για μενα σημαίνει πολύ περισσότερα από το να ψάχνουμε την περίπτωση, μήπως και αυτό το γεγονός ήταν " θέλημα Θεού " ένα " μήνυμα ". Άλλωστε κανείς δεν γνωρίζει ούτε κατανοεί το θέλημα του Θεού. Σε αυτή την περίπτωση θα είχαμε ταύτιση του δικού μας θελήματος με το θέλημα Του , οπότε θα μιλούσαμε για αγιότητα. Προτιμώ λοιπόν να αφηνομαι στο θέλημα Του και να μην μεταφράζω το αυτεξουσιο μου ως θέλημα του Θεού. Λέγοντας αυτά βέβαια δε σας κρύβω πως πήρα μεγάλη χαρά και γω βλέποντας έναν Άραβα να ενθουσιάζεται τόσο με το Σταύρο. Το έργο συνεχίστηκε στο στούντιο οπου πήγαμε να τραγουδήσουμε. Εκει ο Θωμάς ο Κωνσταντίνου ακούγοντας την ιστορία με το σταυρό, βγάζει από την τσέπη του και δίνει στον Μπάντρ μια εικονίτσα με τον πατέρα Ανανία Κουστένη. Πω πω πω χαρές ο Μπαντρ με τον παπά Ανανια στα χέρια. Θα το βάλω σπίτι μου μου λεει ... να το βάλεις του λέω, κατι τέτοια τα πήγαινε πολύ ο παπάς των Εξαρχείων. Ακολούθησε το στουντιο και το τραγούδι που ακούτε στο βίντεο. Την επόμενη μέρα καθώς γυρίζαμε στην Αθήνα για κάποια πλάνα ακόμα, τον ρώτησα πώς και σπούδασε θεολογία και εκεί μπροστά στην πλατεία συντάγματος μου ρίχνει την βόμβα οτι για 12 χρόνια ήταν Ιμαμης στο Μαρόκο. Του λέω τι ιμαμης; κανονικός; στο τζαμί; μου λεει ναι και έφυγα, δεν αντεξα το σύστημα της διοίκησης. Φυσικά μετά από μια τέτοια πράξη, μετακομισε στην Πράγα παντρεύτηκε και έχει δύο υπέροχα παιδάκια. Γυρίζει τον κόσμο και κάνει εκπομπές. Έχει και ένα φίλο στην Ελλάδα που πάντα θα του λέει πως το θέλημα του Θεού είναι οι άνθρωποι να χαμογελούν. Όπως ακριβώς χαμογέλασε όταν βρήκε το σταυρό. Όπως ακριβώς χαμογελάει ο Παπά Ανανιας στην εικονίτσα που βρίσκεται στο κομοδίνο του στην Πράγα. Καλή ακρόαση του τραγουδιού και Badr καλή αντάμωση αυτή τη φορά στο μοναστήρι του Πάρνωνα έτσι όπως επιθυμείς.
Ζαχαρίας Καρούνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου