Οι άνθρωποι δυστυχώς πολλές φορές αντί για το Φως αγαπάμε το σκοτάδι.
Ο τρόπος της ζωής μας δεν μας εμποδίζει μόνο να αγαπήσουμε το Φως, αλλά μας κάνει να το φοβόμαστε·
Μοιάζει σαν θεωρούμε το Φως,όπως θα έλεγε ο ποιητής μία νέα τυραννία:
”Να τα παράθυρα δὲν βρίσκονται· ή δεν μπορώ να τα βρω.
Και ίσως καλύτερα να μη τα βρω.
Ισως το φως να είναι μία νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει, τι καινούργια πράγματα θα δείξει».
Την ίδια απέχθεια για το φως είχε και μια άλλη σύγχρονη ποιήτρια.
Αυτή γράφει σε ένα ποίημα της:
«Ω, χαμηλώσετε αυτό το φως. Πάρτε το φως.
Είναι η στιγμή.
Στη νύχτα τι ωφελεί;
Τη θέλω όλη δική μου.
Πέρασε η μέρα.
Φτάνει πια.
Πάρτε το φως.
Με τυραννάει.
Φτάνει η απάτη μιας ζωής.
Μου αρνείται την ψυχή μου.»
Το Φως του Χριστού,όμως όχι μόνο δεν αρνείται, αλλά και μου «επιστρέφει την ψυχή μου» (Ψαλμ. 22,3). Της ξαναδίνει τη χαμένη δύναμη της ζωή.
Μακάριος ο άνθρωπος που βλέπει το κάλεσμα του Χριστού σε μετάνοια σαν άνοιγμα παραθύρου προς το Αληθινό Φως!
Σαν έξοδο από την σκλαβιά του σκότους στην ελευθερία του φωτός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου