Ας επικαλούμαστε πάντα τον Πανάγιο Θεό μας σε κάθε δραστηριότητά μας... ας ξεκινήσουμε με προσευχή!
Η Κατήχηση είναι έργο τόσο απλά, αλλά και ταυτόχρονα
δύσκολο.
Απλό είναι γιατί ο κατηχητής δεν καλείται να πει δικά του
λόγια, δικές του θεωρίες. Καλείτε να βαδίσει σε συγκεκριμένα μονοπάτια και να μεταδώσει
το μήνυμα του Ευαγγελίου. Τον Σταυρωμένο, αλλά και Αναστημένο Χριστό μας! Εάν
μείνουμε σε αυτό δρόμο, τότε δεν κινδυνεύουμε. Είναι δρόμος ασφαλής!
Δύσκολο γίνεται, γιατί ως άνθρωποι που είμαστε μας βαραίνει
στην καθημερινότητά μας ο εγωισμός και εγκλωβιζόμαστε ψάχνοντας πρωτότυπους
(εντός ή εκτός εισαγωγικών η λέξη) τρόπους για να μεταδώσουμε αυτό το μήνυμα.
Αυτή η πρακτική δεν είναι απαραίτητα κακή και λάθος. Προϋποθέτει όμως κάτι, που
εάν ο κατηχητής δεν το έχει ως βάση, κινδυνεύει να βρεθεί σε άλλα μονοπάτια από
αυτά του Ευαγγελικού μηνύματος. Προϋποθέτει ταπείνωση και εκζήτηση της φώτισης
του Θεού. Εάν δεν ζητήσουμε από το Θεό να μας φωτίσει στην Κατήχηση (και σε
κάθε μας απόφαση φυσικά), τότε τα πράγματα δυσκολεύουν. Ας μην επαναπαυόμαστε εγωιστικά
στις δικές μας δυνατότητες και στα δικά μας πολύπλευρα ταλέντα (τα οποία και
αυτά είναι τάλαντα που ο Θεός μας έδωσε).
Ας επικαλούμαστε πάντα τον Πανάγιο Θεό μας σε κάθε δραστηριότητά
μας. Πριν ξεκινήσουμε το χορευτικό, τη χορωδία, το ποδόσφαιρο… την όποια ενοριακή
μας δράση, ας ξεκινήσουμε με προσευχή. Τότε δίνουμε το παράδειγμα στα παιδιά (και
δεν το ξεχνάμε και εμείς) ότι όλα γίνονται ΠΡΟΣ ΔΟΞΑ ΘΕΟΥ!
