Οι παρελάσεις τελείωσαν — μα, σίγουρα, κάτι μένει. Μια συγκίνηση, μια ανάμνηση, μια σκέψη για το τι τιμούμε πραγματικά.
Οι παρελάσεις έχουν τη δική τους αξία. Είναι στιγμές ενότητας, συλλογικής μνήμης και ευγνωμοσύνης!
Μας θυμίζουν ότι ελευθερία δεν είναι (δυστυχώς) δεδομένη, αλλά κερδήθηκε με θυσίες, με πίστη και αγώνα.
Μας φέρνουν πιο κοντά, πέρα από διαφορές και καθημερινές έγνοιες, κάτω από το
ίδιο σύμβολο, την ίδια σημαία.
Κι όμως, μετά τα βήματα και τα χειροκροτήματα, έρχεται η πιο
ουσιαστική στιγμή:
η σιωπή της σκέψης. Εκεί όπου αρχίζει η ευθύνη του καθενός μας.
Γιατί οι ήρωες δεν ζητούν τιμές και δόξες, αλλά συνέχιση του έργου τους.
Να κρατάμε ζωντανά τα ιδανικά που υπερασπίστηκαν — με τις πράξεις, τις επιλογές
και τη στάση μας, θέλουν.
Τιμούμε τους ήρωες κάθε φορά που στεκόμαστε δίκαιοι, κάθε φορά που βοηθάμε, που δεν μένουμε αδιάφοροι.
Κάθε φορά που, έστω για λίγο, βάζουμε το «εμείς» πιο πάνω από το «εγώ».
Γιατί τότε, και μόνο τότε, η παρέλαση δεν τελειώνει στους δρόμους — συνεχίζεται μέσα μας.
