«Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται εν τώ μέσω της νυχτός…»

Το «μέσον της νυχτός» τα  μεσάνυχτα δηλαδή….

Την οριακή στιγμή, στην οποία η ημέρα φτάνει στο τέλος της και μία νέα ημέρα αρχίζει. 

Για αυτό τα μεσάνυχτα κρύβουν ένα βαθύ συμβολισμό για τους χριστιανούς.

Γιατί σαν μέλη της  Εκκλησίας , ζούμε μέσα σ’ αυτό τον κόσμο, με όλα τα προβλήματα του ,τις αδυναμίες του ,τις αμαρτίες του και  όλες τις τραγωδίες. 

Από την άλλη πάλι, η αληθινή της ύπαρξη της Εκκλησίας δεν είναι «εκ του κόσμου τούτου», είναι το «σώμα»του Χριστού και  η αποστολή της είναι να κηρύξει  και να αποκαλύψει τη Βασιλεία του Θεού και την «καινὴ ημέρα». 

Η ζωὴ της Εκκλησίας είναι μία αιώνια αναμονή, μία συνεχὴς και άγρυπνη προσδοκία αυτής της νέας Ημέρας… 

Αλλά εμείς σαν μέλη  ξέρουμε πολὺ καλά, πόσο ισχυρός είναι ο δεσμός μας με την «παλαιά ημέρα», με τον κόσμο, με τα πάθη του και τις αμαρτίες. 

Ξέρουμε, πόσο βαθιά ακόμα ανήκουμε στον «κόσμο τούτο». 

Είδαμε το φως, γνωρίσαμε τον Χριστό, ακούσαμε για την Ειρήνη, τη χαρά, τη νέα «εν Χριστώ ζωή» και παρ’ όλα αυτά  ο κόσμος μας κρατάει σκλάβους του. Αυτή η αδυναμία, αυτη ἡ συνεχής προδοσία του Χριστού, αυτή η ανικανότητα να δώσουμε ολόκληρη την αγάπη μας στο μόνο πραγματικό αντικείμενο αγάπης, εκφράζονται τέλεια και στο εξαποστειλάριο των τριών αυτών ημερών:

«Τὸν νυμφῶνα σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον καὶ ἔνδυμα οὐκ ἔχω, ἴνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ, λάμπρυνόν μου τὴν στολὴν τῆς ψυχῆς, Φωτοδότα, καὶ σῶσον με»