Τα
Χριστούγεννα για τα μικρά παιδιά είναι μια γιορτή γεμάτη φώτα, χρώματα,
στολίδια, παιχνίδια και φυσικά παραμύθια.
Στα μικρά
παιδιά λέμε πάντα παραμύθια.
Με τη φαντασία τους μπαίνουν μέσα στη σκηνή του παραμυθιού, γίνονται ένα με
τους ήρωες και ζουν τα συναισθήματα των γεγονότων και της δράσης.
Όλα τα παιδιά ακούν τις ιστορίες της
Κοκκινοσκουφίτσας, της Χιονάτης, της Σταχτοπούτας και πολλών άλλων παραμυθιών.
Σ’ αυτές τις ιστορίες οι πρωταγωνιστές που έχουν
μια αθωότητα, αγνότητα, καλοσύνη έρχονται αντιμέτωποι με αυτούς που εκφράζουν
το κακό (ο κακός ο λύκος, η κακιά μητριά), οι οποίοι προσπαθούν να εξοντώσουν
τους καλούς με την πονηριά και τη δολοπλοκία.
Σ’ αυτές τις ιστορίες υπάρχουν πάντα και αυτοί που θα μπορούσαν να
προστατέψουν τους αθώους (η μητέρα της Κοκκινοσκουφίτσας,
ο πατέρας της Χιονάτης και της Σταχτοπούτας), έχοντας την προσοχή τους
ενεργοποιημένη και παίρνοντας μέτρα προστασίας εκ των προτέρων. Όμως, παραδόξως,
ζουν σε απόσταση, στον εαυτό τους και ξεχνάμε και εμείς την παρουσία τους και
τις ευθύνες τους.
Στο τέλος κάθε παραμυθού υπάρχει η αποκατάσταση.
Ξαφνικά εμφανίζεται απ’ το πουθενά ο σωτήρας, που φέρνει τη λύση και σώζει τον
αδικημένο, τον καλό. Είναι ο κυνηγός που σκοτώνει το λύκο, ο πρίγκιπας του
σώζει τη Σταχτοπούτα απ’ τη δυστυχία και την αδικία, το βασιλόπουλο που ξυπνάει
τη Χιονάτη.
Τα παιδιά, έτσι, μαθαίνουν για τη σύγκρουση του καλού και του κακού και χαίρονται
με τη νίκη του καλού.
Πάντα έχουμε ευτυχισμένο τέλος και μάλιστα κερδίζουν το μέγιστο
(τη ζωή της η Κοκκινοσκουφίτσα, τη ζωή τής βασίλισσας η Σταχτοπούτα και η
Χιονάτη).
Εμείς, όμως, ας σταθούμε σ’ αυτό που φέρνει τη λύση
στα παραμύθια. Στον σωτήρα που νικάει το κακό. Εμφανίζεται ξαφνικά και
απρόσμενα, όπως στις αρχαίες τραγωδίες έφερνε τη λύση «ο από μηχανής θεός».
Μπορούμε να μπούμε πιο βαθιά στη διήγηση και να οδηγήσουμε τη σκέψη μας έξω απ’
το χώρο δράσης του παραμυθιού.
Όλοι μας ζούμε σ’ έναν κόσμο, όπου το κακό παραμονεύει με πολλές μορφές
για να μας εξοντώσει. Πρόκειται για τη πνευματική και τη ψυχική εξόντωση, γιατί
για τη σωματική εξόντωση και τα άτομα και οι οικογένειες και η κοινωνία και η
πολιτεία λαμβάνουν μέριμνα.
Όμως, ο
διάβολος, αυτός ο εχθρός του ανθρώπου, προσπαθεί με κάθε τρόπο, με κάθε
τέχνασμα, με κάθε πονηριά να οδηγήσει τον άνθρωπο στην αμαρτία και με την
αμαρτία να απομακρυνθεί ο άνθρωπος απ’ το Θεό και να οδηγηθεί στον πνευματικό
θάνατο.
Όπως ο κακός ο λύκος και η κακή μητριά, έτσι και ο διάβολος δεν επιτίθεται
κατευθείαν, γιατί θα φανερωθεί ο σκοπός του και θα αποτύχει, αλλά με την
πονηριά προσπαθεί να παρασύρει τους ανθρώπους στην αμαρτία, να μην κάνουν το θέλημα του Θεού. Υπάρχουν και εδώ αυτοί
που έπρεπε να αγρυπνούν, να συντρέχουν, να αφυπνίζουν όσους παρασύρονται (όπως
η μητέρα και ο πατέρας στα παραμύθια).
Σίγουρα πολλοί προσπαθούν, αλλά, ίσως υπάρχουν και πολλοί που ζουν σε
πνευματική και ψυχική απόσταση ή αργία, μένουν στον εαυτό τους, δε θυσιάζουν τα
θέλω τους και το εγώ τους και δεν γνωρίζουν ή ξεχνούν ή αδιαφορούν για τις
ευθύνες τους.
Ας θυμηθούμε εδώ το ρόλο των γονιών, των αναδόχων (νονών), της Εκκλησίας, του
σχολείου, της πολιτείας σε ένα κράτος με θρησκευόμενους πολίτες.
Και τέλος στη ζωή υπάρχει ο αληθινός Σωτήρας. Είναι
ο Χριστός. Αυτός που λυτρώνει, που φέρνει τη λύση, που αποκαθιστά την αδικία,
που σώζει τον άνθρωπο απ’ τον πνευματικό θάνατο.
Είναι ο Βασιλιάς. Νικά τον θάνατο και τον διάβολο
και ξεπλένει με το Τίμιο Αίμα Του τις αμαρτίες μας και με το Άχραντο Σώμα Του
μας χαρίζει την αιώνιο ζωή.
Είναι ο Βασιλιάς, ο Βασιλιάς του Ουρανού και της γης, που οδηγεί όλους όσους
σώζει, την Εκκλησία Του, στο Βασίλειό Του, στη Βασιλεία των Ουρανών, στον
Παράδεισο, να βασιλεύουν μαζί στους αιώνες.
Τα μικρά παιδιά μένουν στο χώρο και στο χρόνο του παραμυθιού.
Όσο μεγαλώνουν πρέπει να μπαίνουν στο
χώρο και στο χρόνο της πραγματικής ζωής και να βιώνουν, όχι με την φαντασία
τους, όπως στα παραμύθια, αλλά με τις επιλογές τους και τον αγώνα τους, το
αληθινό νόημα της ζωής.
Η ζωή δεν
είναι μια απλή πάλη ανάμεσα στο καλό και στο κακό, όπου ξαφνικά, μαγικά, θα
εμφανιστεί ένα βασιλόπουλο να φέρει τη νίκη.
Η πραγματική ζωή είναι πορεία με το σωτήρα Χριστό
συνεχώς, με πνευματικό οδηγό για να αποφεύγουμε τις πονηριές του διαβόλου, με
συνεχή μυστηριακή ζωή, για να λαμβάνουμε τα σωστικά μέσα και να έχουμε
συνοδοιπόρο το Χριστό.
Όλοι μας ανήκουμε συγχρόνως και
σ’ αυτούς που αντιμετωπίζουν τους πειρασμούς και σ’ αυτούς που μπορούν να
βοηθήσουν τους άλλους, αλλά και σ’ αυτούς που ο Θεός μπορεί να αναθέσει μια
αποστολή για να συμμετέχουν στην τελική λύση.
Ας αγρυπνούμε συνεχώς σε όλες τις θέσεις που παίρνουμε στη ζωή.
Η ζωή δεν είναι παραμύθι.
Μανόλης Καλλίγερος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου