Κάποιος, κάποτε, βρήκε το κουκούλι μιας πεταλούδας. Μια μέρα, παρουσιάστηκε ένα μικρό άνοιγμα στο κουκούλι. Ο άνθρωπος κάθισε και παρατηρούσε την πεταλούδα για ώρες, καθώς εκείνη αγωνιζόταν να περάσει το σώμα της μέσα από την μικρή τρύπα.
Κάποια στιγμή φάνηκε ανήμπορη να προχωρήσει άλλο. Έτσι, ο άνθρωπος αποφάσισε να βοηθήσει την πεταλούδα. Με ένα ψαλίδι έκοψε το υπόλοιπο κομμάτι του κουκουλιού. Η πεταλούδα πρόβαλε εύκολα, αλλά είχε πρησμένο σώμα και μαραμένα φτερά.
Ο άνθρωπος συνέχισε να παρατηρεί την πεταλούδα, γιατί περίμενε ότι τα φτερά της θα μεγάλωναν και θα άπλωναν για να στηρίξουν το σώμα της, το οποίο θα ξεπρήζονταν σιγά-σιγά. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε. Αντίθετα, η πεταλούδα πέρασε την υπόλοιπη ζωή της σέρνοντας το πρησμένο της σώμα και έχοντας μαραμένα φτερά. Ποτέ δεν μπόρεσε να πετάξει. Αυτό που ο άνθρωπος, με την καλοσύνη και την βιασύνη του, δεν κατάλαβε, ήταν πώς ό αγώνας για να βγει η πεταλούδα από το άνοιγμα, ήταν ο τρόπος με τον οποίο ό Θεός διοχέτευε υγρό από το σώμα της προς τα φτερά, ούτως ώστε να είναι έτοιμη να πετάξει, μόλις ελευθερωθεί από το κουκούλι.
Ο άνδρας της ιστορίας μας από άγνοια πήγε να βοηθήσει την πεταλούδα και δεν γνώριζε πώς οι δυσκολίες της θα ήταν η πηγή τής δύναμης της. Θα ήταν τα όμορφα πετάγματα της, το υγιές μέλλον της. Ξέχασε πώς οι δυσκολίες στη ζωή ζωογονούν, είναι ευεργετικές , είναι ακριβώς αυτές που έχουμε ανάγκη. Ίσως προκαλεί τη λογική του κόσμου τούτου πιο πάνω σκέψη αλλά είναι αλήθεια πως ο πόνος, οι αντιξοότητες, τα δύσκολα, μας κάνουν δυνατούς και πνευματικά ώριμους .
(Υ.Γ. Τί δεν κατάλαβες;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου