Ποτέ δε χάνεται η ελπίδα...

Τι είναι η ψυχή σου; Ένα λουλούδι. Ένα μικρό, όμορφο, ευωδιαστό λουλούδι. Όλοι οι άνθρωποι έτσι ξεκινούν να είναι. Μα στην πορεία κάπου χάνεται η Εδέμ της ψυχής. Χάνεται το άρωμα του άνθους... Το λουλούδι μας γεμίζει χώματα απ'τις αμαρτίες μας, τα πάθη, τα μίση, τα λάθη μας. Πετάμε ασυλλόγιστα χώμα στο λουλούδι μας. Μπορεί και πέτρες. Το πληγώνουμε, το θάβουμε. Το τσακίζουμε ίσως...

Μα ό,τι και να γίνει αυτή η γνήσια ομορφιά ποτέ δε χάνεται. Υπάρχον οι ρίζες μέσα στο έδαφος. Ακόμα και αν γεμίσουμε μαυρίλες στην ψυχή, πάντα υπάρχει εκείνη η ρίζα θαμμένη βαθιά. Σαν την ελπίδα... Και το χέρι του Θεού μαζί με τα δικά μας δάκρυα μετανοίας ποτίζει το λουλούδι και αναγεννιέται. Ξαναβγαίνει απ'τον τάφο του. Ανασταίνεται...

Ποτέ μην πεις πως δεν υπάρχει ελπίδα για σένα... Ποτέ....

 

Το διαβάσαμε στο... mail μας!