Διαβάζοντας κάποιο άρθρο σχετικά μέ τήν εικόνα πού έχουν τά σημερινά παιδιά γιά τήν γλώσσα μας, καθώς καί τίς ξενόφερτες ιδέες πού υποστηρίζουν περί απλοποίησης (λέει) τής … δύσκολης Ελληνικής, δέν μπορούσα νά κρύψω τήν πικρία μου αλλά καί τόν θυμό μου. Δέν πίστευα ότι αυτά τά είπαν Ελληνόπουλα.Μετά, όμως, από λίγη ψύχραιμη σκέψη καί αναλογιζόμενος τήν κατάντια τού εκπαιδευτικού μας συστήματος, σκέφτηκα πώς σαφώς καί τά παιδιά πού απάντησαν στό άρθρο τόσο αδιάφορα καί απαξιωτικά γιά τήν Ελληνική γλώσσα... έχουν δίκιο νά λένε αυτά πού λένε, αφού δέν βρέθηκε κανένας νά τούς εξηγήσει τόν πλούτο, τόν θησαυρό καί τήν τεράστια γλωσσική κληρονομιά τής οποίας είναι οι συνεχιστές. Είναι ένας θησαυρός πού τόν ζηλεύουν όλοι οι λαοί, οι οποίοι θά έκαναν καί θά έδιναν πολλά γιά νά ήταν εκείνοι οι κληρονόμοι αυτού τού πλούτου.
Πέρα από τά τετριμμένα καί συνηθισμένα επιχειρήματα (πού όμως είναι καί αληθή καί σωστά) θά αναφέρω τό εξής: είναι τυχαίο άραγε τό ότι η γλώσσα πλέον τών υπολογιστών, πού υιοθέτησαν οι Ιάπωνες καί πού τήν χαρακτήρισαν ως τήν τέλεια γλώσσα συνεννόησης μεταξύ μηχανών αλλά καί ανθρώπων, είναι η αρχαία Ελληνική; Είναι η μόνη γλώσσα πού συνδέει μέ τέλειο καί μαθηματικό τρόπο (αφού ως γνωστόν τά γράμματα τής αλφαβήτου είναι ταυτόχρονα καί αριθμοί) λέξεις καί έννοιες, όπου αλλάζοντας μόνο ένα ψηφίο ή προσθέτοντας μία συγκεκριμένη πρόθεση πηγαίνεις σέ άλλη λέξη καί έννοια καί από εκεί μέ τόν ίδιο τρόπο σέ άλλη κ.ο.κ.
Π.χ. δέχομαι > απο-δέχομαι > παρα-δέχομαι > κατα-δέχομαι > υπο- δέχομαι κ.λ.π.
Άλλο παράδειγμα: τροπή > ανα-τροπή > υπο-τροπή > εκ-τροπή > προ-τροπή κ.ά.
Νά δούμε τί συμβαίνει μέ τίς αντίστοιχες τής Αγγλικής, τήν οποία διακαώς θέλουν κάποιοι νά γίνει η επίσημη πλέον γλώσσα μας;
ΤΡΟΠΗ = CHANGE, ΑΝΑΤΡΟΠΗ = OVERTURNING, ΥΠΟΤΡΟΠΗ = RELAPSE
ΕΚΤΡΟΠΗ = DIVERSION , ΠΡΟΤΡΟΠΗ = EXHORTATION
Υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ τους; Καμμία! Καί όμως, όλες αναφέρονται στήν τροπή πού πήρε ή επιθυμώ νά πάρει κάτι. Γι’ αυτό τόν λόγο άλλωστε, η Ελληνική χαρακτηρίζεται ως η γλώσσα πού εξασκεί καί γυμνάζει τόν εγκέφαλο μέ αποτέλεσμα νά εκμηδενίζει δυσλεξίες, βραδυγλωσσίες καί άλλες τέτοιες παθήσεις, κάνοντάς τον ταυτόχρονα καί ποιό εύστροφο. Διότι δέν μαθαίνει απλά απ’ έξω λέξεις πού πρέπει μόνο νά θυμάται, αλλά συνδέει αριθμούς καί φτιάχνει έννοιες καί νέες λέξεις οι οποίες όμως δέν ξεφεύγουν από τήν αρχική ρίζα, η οποία μάς δείχνει κάθε φορά σέ τί αναφέρεται αυτή η έννοια. Αυτό είναι μοναδικό.
Αλλά καί η ύπαρξη ομόηχων φωνηέντων π.χ. τού όμικρον καί τού ωμέγα, έχει συγκεκριμένο σκοπό! Τό πρώτο πώς λέγεται; Ο-μικρόν! Ενώ τό δεύτερο; Ο-μέγα (Ω). Δηλαδή τό πρώτο προφέρεται μέ γρήγορη καί μικρή διάρκεια (μικρόν) ενώ τό δεύτερο μέ μεγαλύτερη διάρκεια (μέγα). Έτσι, όταν μιλούμε είναι σά νά γράφουμε σέ ένα αόρατο χαρτί, είναι σά νά βλέπουμε γραμμένα αυτά πού λέμε! Π.χ. τό άρθρο τού ενικού αιτιατικής “τόν” ξεχωρίζει ακόμα καί ακουστικά από τό άρθρο πληθυντικού γενικής “τών”, λόγω τής διαφορετικής διάρκειας τού φωνήεντος! Επομένως τά φωνήεντα είναι αυστηρώς επτά καί όχι πέντε. Διότι άλλο τό μακρό «η» (ιιιιιιι) καί άλλο τό «υ» (ι) –γι’ αυτό άλλωστε λέγεται καί ι-ψιλόν (μικρόν). Άλλο τό «ο» (ο) καί άλλο τό «ω» (oοοοο).
Ακόμα καί σήμερα, εάν πεί κανείς τήν λέξη «μετεωρολόγος», από μόνος του τό «ω» θά τό τραβήξει. Τό ίδιο θά συμβεί καί μέ τό «ωρολόγιο» καί μέ τό «ωριαίος». Αντίθετα μέ τό «οριακός» πού γράφεται καί προφέρεται μέ «ο» καί δείχνει, ακόμα καί στήν προφορά, ότι δέν έχει σχέση μέ τήν «ώρα» αλλά μέ τό «όριο». Από τήν άλλη τό «ωραίος» γράφεται μέ «ω» διότι προέρχεται από τήν «ώρα» καί δηλώνει κάτι πού δέν είναι απλά όμορφο, αλλά όμορφο στήν ώρα του. Είναι ο «στήν ώρα του» όμορφος (όπως τό ώριμο στήν ώρα του φρούτο).
Σέ πάρα πολλά γραπτά κείμενα νέων ατόμων βλέπουμε ότι έχουν καταργήσει τόν τόνο σχεδόν από παντού, ειδικά από όλα τά άρθρα. Καί ρωτάω τό εξής: χωρίς τόν τόνο στά άρθρα, πώς θά αντιλαμβανόμαστε εάν τό «τού» είναι άρθρο ή κτητική αντωνυμία; Π.χ. «Η μαμά τού φώναξε» Εννοεί ότι η μαμά φώναξε σέ αυτόν ή ότι η δική του μαμά έβγαλε μία φωνή;
Μετά από όλα τά παραπάνω, μπορείτε νά καταλάβετε τόν μηχανισμό καί τήν τέλεια ευκολία πού παρέχει η γλώσσα μας; Αυτόν τόν πλούτο καί τή μοναδικότητα πού όλοι οι άλλοι καταλαβαίνουν καί εκμεταλλεύονται εκτός από εμάς τούς Έλληνες, αγαπητά παιδιά Ελληνόπουλα, σέ ποιούς θά τόν χαρίσουμε; Σέ ποιούς θά τόν δώσουμε παίρνοντας αντάλλαγμα μία γλώσσα πού οι πρόγονοί μας κορόιδευαν;
Ξέρετε γιατί ονόμασαν βαρβάρους τούς άλλους λαούς; Διότι όταν μιλούσαν οι άλλοι, οι πρόγονοί μας άκουγαν ένα «βαρ βαρ βαρ». Έτσι ηχούσε στά αυτιά τους η γλώσσα τών άλλων αφού είχαν συνηθίσει στό αρμονικό άκουσμα τής Ελληνικής.
Καί βεβαίως, μπορείτε νά φανταστείτε τό πού ακούγεται καί ομιλείται η γλώσσα μας μέ ολόκληρο τόν πλούτο της; Στήν Εκκλησία. Ναί, όσο απίστευτο κι άν σάς φαίνεται, είναι αλήθεια. Η βυζαντινή μουσική, πέραν τής αναγκαίας μουσικής τονικότητας, φτιάχτηκε γιά νά αποτυπώνει καί τίς διάρκειες τών σημείων καί τών φωνηέντων τής αρχαίας Ελληνικής. Προσπαθήστε νά πείτε τόν στίχο : «Τή υπερμάχω στρατηγώ τά νικητήρια» ακολουθώντας τούς κανόνες προφοράς τών μακρών ή μέ βαρεία προφορά φωνηέντων.
Θά δείτε ότι (σέ γενικές γραμμές) θέλοντας καί μή θά τό ψάλλετε!
Παιδιά μας, σάς παρακαλώ, μήν αφήνετε τόν εαυτό σας έρμαιο σέ βλέψεις καί συμφέροντα άλλων. Θά μπορούσατε, αντί νά εφαρμόζετε τά ξένα τερτίπια (πού κατατρώγουν καί ντροπιάζουν τή γλώσσα μας), νά αγωνιστείτε γιά νά εφαρμόσετε τούς πραγματικούς κανόνες καί νά αναστήσετε τήν γλώσσα μας, δίνοντάς της τό μεγαλείο πού τής αρμόζει. Θά μπορούσατε νά υιοθετήσετε καί νά αναβιώσετε τήν γλώσσα μας οπότε νά είστε καί υπερήφανοι γιά τό έργο πού προσφέρετε στό γένος μας. Μήν αφεθείτε καί γίνετε σάν τά μικρά παιδιά, πού στά χρόνια μας κάποιοι επιτήδειοι τούς έπαιρναν τή σοκολάτα καί τούς έδιναν τό χρυσόχαρτο γιά νά φτιάχνουν ωραία καραβάκια!
Παιδιά, δέν ξέρω τί σάς έχουν πεί ή πώς σάς έχουν πείσει γι’ αυτά πού λέτε (καί τό ξαναλέω έχετε δίκιο διότι δέν διδαχτήκατε τίποτε από αυτά πού θά έπρεπε), όμως σάν απόγονοι ενός τόσο ένδοξου, σοφού, αλλά καί πολύπαθου λαού, έχετε υποχρέωση πρίν δώσετε χάρισμα κάτι από τήν Εθνική μας κληρονομιά, νά τό ψάχνετε λιγάκι. Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι αυτά πού σάς έδωσαν καί τά υποστηρίζετε, εξυπηρετούν κάποιους άλλους; Μήπως –λέω, μήπως– κάποιοι περιμένουν πώς καί τί νά αρπάξουν από αυτά πού εσείς θά πετάξετε;
Καί βεβαίως, εάν τελικά τό κάνετε (πράγμα πού εύχομαι νά μήν γίνει ποτέ), όταν θά τούς δείτε νά χρησιμοποιούν αυτά πού εσείς οι ίδιοι πετάξατε, μήν πάτε νά τούς πείτε ότι σάς ανήκουν, ότι είναι δικά σας. Θά είναι πλέον πολύ αργά. Από αφέντες θά έχετε γίνει δούλοι καί υπηρέτες χωρίς νά τό καταλάβετε. Τό παράπονο καί τό δίκιο θά σάς πνίγουν, όμως κανένας δέ θά βρεθεί νά σάς υποστηρίξει. Γι’ αυτό μή γυρνάτε τήν πλάτη σας τόσο εύκολα στίς ρίζες σας. Όσο δυνατό κορμό κι άν φτιάξει τό δέντρο, οι ρίζες είναι αυτές πού τό κρατούν στό χώμα.
Μέ πολλή καί πραγματική αγάπη, γιατί έχω κι εγώ παιδιά κι αγωνιώ.
Αναστάσιος Μυρίλλας
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ»
Τεύχος 122, Οκτωβρίου 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου