Σήμερα είδα τον Χριστό

Σήμερα κατέβηκα για λίγο στον Πειραιά και είδα τον Χριστό, ναι σας λέω... τον Χριστό να μην έχει που την κεφαλήν κλίνη...

Κι ήταν ξαπλωμένος ανάμεσα σε καρέκλες...εκεί στο κρύο... σκεπασμένος με μια κουβέρτα...

Κι ήταν μόνος του... ολομόναχος ...εγκατατελειμένος ... εκεί στην παγωνιά του χειμώνα.

Και κοίταζε προς τον ουρανό... γιατί, ίσως,  εμείς οι άνθρωποι ξεχάσαμε φαίνεται τι θα πει πόνος και μοναξιά και φτώχεια και δυστυχία και εγκατάλειψη...

Και περίμενε...περίμενε κάποιον να τον πλησιάσει έστω...να του πει μια λέξη...να τον βοηθήσει...να του συμπαρασταθεί , όπως μπορεί...όπως θέλει..

Εκεί στο λιμάνι...είδα σήμερα τον Χριστό της Αγάπης να ζητά την αγάπη μας...

Και τον είδα μέσα στην απεραντοσύνη  της πονεμένης ματιάς του...εκεί που το κρύο και η φτώχεια δημιουργούν  το παράπονο  και το δάκρυ...

Αλήθεια σας λέω, είδα τον Χριστό της Αγάπης,  πιο  πονεμένο  παρά ποτέ...

Και μη νομίζετε ότι υπερβάλω...σας διαβεβαιώνω ότι ήταν ο Χριστός στο πρόσωπο του φτωχού άστεγου ,που περίμενε την αγάπη των συνανθρώπων του μέσα απ’ τη  σιωπή του...