Νέα ενότητα: "Χρονοντούλαπο"


Καλημέρα. Σήμερα εγκαινιάζουμε μία νέα στήλη στο blog μας. Το όνομα αυτής… «Χρονοντούλαπο».
Συνήθως ο λαός μας χρησιμοποιεί αυτή τη λέξη για να αναφερθεί σε κάτι που τελείωσε… που είναι παλιό… που ανήκει στο παρελθόν και μόνο.

Για την ακρίβεια είναι «ο μεταφορικός τόπος όπου μένει ξεχασμένο κάτι επί πάρα πολύ χρόνο».

Όταν όμως αποφασίσουμε να ανοίξουμε αυτό το «ντουλάπι»,
γεμίζουμε με αναμνήσεις, όμορφες στιγμές, θύμισες που έχουν χαραχτεί βαθιά στην καρδιά μας. Αναπολούμε γεγονότα, νοσταλγούμε καταστάσεις και περιόδους μιας «άλλης εποχής».

Έτσι λοιπόν κι εμείς, αποφασίσαμε να ανασύρουμε από το «ενοριακό χρονοντούλαπο» τέτοιες όμορφες στιγμές ενοριακής ζωής, με διάφορους τρόπους: Είτε με ανάρτηση παλιών φωτογραφιών και video, είτε με δημοσίευση δικών σας κειμένων που μπορείτε να αποστέλλετε στο mail μας (ειλικρινά θα το περιμένουμε με μεγάλη χαρά).
Για αρχή, απευθυνθήκαμε σε έναν άνθρωπο που χιλιομετρικά είναι μακριά μας, αλλά προσευχητικά είναι δίπλα μας καθημερινά. Τον παρακαλέσαμε να ανασύρει από το προσωπικό του «χρονοντούλαπο»… Στιγμές Ενοριακής Ζωής!
Μας απέστειλε λοιπόν αυτές τις στιγμές, τις οποίες θα σας παρουσιάσουμε σε δύο μέρη.


Αναμνήσεις από την ενορία Αγίας Σοφίας Πειραιώς
- ΜΕΡΟΣ Α΄

            Έχουν περάσει 15χρόνια από τότε που έφυγα από τον Πειραιά.  Μέσα μου όμως έχουν μείνει βαθιά χαραγμένες μνήμες, που δύσκολα κανείς μπορεί να αφήσει πίσω του όταν φεύγει για το Άγιον Όρος, για το ξεκίνημα μιας ζωής που ξέρεις ότι την τελευταία σου πνοή - εάν θέλει ο Θεός και η Κυρία Θεοτόκος που σε αυτήν ανήκει ο τόπος αυτός - θα την αφήσεις εδώ.

            Μνήμες λοιπόν που κρύβουν μέσα τους και δυσάρεστα αλλά και ευχάριστα γεγονότα. Μου ζητήθηκε από έναν φίλο, ο οποίος είναι ακόμα ενεργό μέλος της εκκλησιαστικής ζωής της ενορίας, να καταγράψω κατά το δυνατό, τις εμπειρίες μου από την Ενοριακή ζωή.

            Θυμάμαι, όταν πήγα πρώτη φορά στην εκκλησία, με πλησίασε ο μακαριστός πατήρ Ιερόθεος και με ρώτησε:
- Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Παπάς!  του είπα αυθόρμητα.
Για να γίνεις παπάς, μου απάντησε, πρέπει να μάθεις την τάξη της Εκκλησίας, πρέπει να ζήσεις την Ενορία από κοντά, για αυτό να έρχεσαι κάθε Κυριακή στην Εκκλησία, να έρχεσαι στα κατηχητικά κάθε Σάββατο και σιγά σιγά θα μπεις στο πνεύμα της ενορίας.

            Έτσι λοιπόν έβαλα πρόγραμμα, γράφτηκα στο κατηχητικό που τότε γινόταν μέσα στην εκκλησία  (ακόμα δεν είχε φτιαχτεί το πνευματικό κέντρο της ενορίας).
Πήγαινα κάθε Σάββατο! Μπορώ να πώ ότι μου άρεσε πιο πολύ, τότε που κάναμε κατηχητικό μέσα στο Ναό. Αισθανόσουν την παρουσία του Θεού και των αγίων πολύ έντονα.

            Τις Κυριακές πήγαινα στην εκκλησία, αλλά αρχικά δίσταζα να μπω στο Ιερό, ώσπου μια Κυριακή με πιάνει ένας φίλος και μου λέει: γιατί δεν έρχεσαι  στο ιερό να ντύνεσαι παπαδάκι; (όπως λένε στην καθομιλουμένη).

            Έτσι άρχισα να πηγαίνω τις Κυριακές μέσα στο Άγιο Βήμα και να διακονώ τούς ιερείς. Είναι παράξενο το συναίσθημα που αισθάνεσαι όταν μπαίνεις μέσα στο Άγιο Βήμα. Ειδικά όταν είσαι μικρός στην ηλικία δεν μπορείς να καταλάβεις πολλά πράγματα. Όσο μεγαλώνεις όμως και καταλαβαίνεις και μαθαίνεις ότι μέσα σε αυτό τον χώρο γίνεται η θεία λειτουργία σαν μια προτύπωση του παραδείσου, αρχίζεις να βλέπεις την κατάσταση αυτή κάπως διαφορετικά.

            Δηλαδή τι εννοώ; Αυτή η επαφή με την μυστηριακή ζωή της εκκλησίας σε ανδρειώνει, σου δημιουργεί θεμέλια για το μέλλον, το δικό σου αλλά και αυτών που έρχονται μετά από εσένα στην αέναο πορεία που μας χάραξε στη ζωή ο θεός σύμφωνα με την οποία προχωράμε και κάποια στιγμή φεύγουμε από την επίγεια ζωή και πάμε στην επουράνια, εκεί που είναι η αρχική μας πατρίδα. Βλέποντας λοιπόν εμάς, έρχονται και άλλοι στην διακονία της Εκκλησίας και γίνεται μια αλυσίδα και η ζωή της εκκλησίας προχωράει.

             Εδώ θα ήθελα να κάνω μια παρένθεση και να στρέψω τον λόγο στους γονείς. Είναι καλό να προτρέπετε τα παιδιά να πηγαίνουν στην εκκλησία, να έχουν κοινωνία με την μυστηριακή ζωή και να δραστηριοποιούνται στα πλαίσια της ενορίας. Έτσι θα δημιουργήσουν την βάση για ένα χριστιανικό μέλλον και όταν θα κάνουν οικογένειες, θα μεταλαμπαδεύσουν στα δικά τους  παιδιά ότι καλό πήραν από εσάς αλλά και την παρότρυνση να εισέλθουν στην Εκκλησία και να γίνουν ενεργά μέλη Της. Οι πατέρες της εκκλησίας λένε ότι οι γονείς που παροτρύνουν τα παιδιά τους να πηγαίνουν στην εκκλησία, έχουν την χάρη και την ευλογία του Θεού, πολύ δε περισσότερο αν κάποιο από τα παιδιά αυτά ακολουθήσει την ιερατική ζωή.

            Τα χρόνια περνούσαν και έφτασε ο καιρός όπου τελείωσε το κτίριο στο οποίο θα γινόντουσαν πλέον τα κατηχητικά μας και οι υπόλοιπες δραστηριότητες τις ενορίας. Το πνευματικό κέντρο ήταν έτοιμο να ανοίξει τις πόρτες του  και να δεχτεί όλες αυτές τις ψυχές των μικρών παιδιών που μας εμπιστεύονταν οι γονείς για να διδαχθούν όλα αυτά τα οποία μας έμαθαν κι εμάς τα προηγούμενα χρόνια. Με την χάρη του Θεού, τις πρεσβείες των Αγίων και την εμπειρία των ιερέων, ξεπερνούσαμε κάθε εμπόδιο. Κι έτσι πέρναγε ο καιρός...
Ιεροδιάκονος Ιωακείμ Εσφιγμενίτης
 
Εγράφη στο Αντιπροσωπείο της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου στις Καρυές.
Κυριακή της Ορθοδοξίας 2012

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου