Κάποτε ένας νέος μοναχός πήγε σε έναν γέροντα και του είπε με πίκρα:
«Γέροντα, προσεύχομαι, αγωνίζομαι, αλλά δεν νιώθω τίποτα. Ο Θεός μοιάζει μακριά».
Ο γέροντας χαμογέλασε με καλοσύνη και του έδειξε ένα μικρό λυχνάρι στη γωνιά.
«Βλέπεις αυτό το φως; Είναι μικρό, δεν φωτίζει όλο το δωμάτιο. Αλλά αν το σβήσουμε, το σκοτάδι θα γίνει αισθητό αμέσως. Έτσι είναι και η παρουσία του Θεού: ήσυχη, διακριτική — όμως απαραίτητη».
Ο νέος δεν κατάλαβε αμέσως. Και ο γέροντας συνέχισε:
«Πολλοί ψάχνουν τον Θεό στα μεγάλα και εντυπωσιακά, αλλά Εκείνος περνά από μπροστά μας στα απλά, στα καθημερινά και εμείς δεν το παίρνουμε είδηση.
Μάθε να Του δίνεις προσοχή εκεί που δεν περιμένεις τίποτα να φανερωθεί».
Κάπως έτσι συμβαίνει και στη δική μας ζωή…
Ο Θεός δεν φανερώνεται μόνο στα μεγάλα γεγονότα, στα θαύματα, στις στιγμές έντονης συγκίνησης.
Τις περισσότερες φορές μας αγγίζει μέσα σε πράγματα τόσο μικρά, που μόνο μια καρδιά ταπεινή μπορεί να τα διακρίνει:
στο άναμμα ενός κεριού από έναν ηλικιωμένο που ψιθυρίζει ένα «Κύριε, ελέησον»,
στο χαμόγελο ενός παιδιού που μπήκε να πάρει αντίδωρο,
στην καλημέρα ενός ανθρώπου που παλεύει με βάσανα που δεν φαίνονται.
Ο Θεός είναι εκεί!
Όχι για να εντυπωσιάσει, αλλά για να θυμίσει: «Είμαι μαζί σου».
Κι εμείς, συχνά, όπως ο νεαρός μοναχός, περιμένουμε κάτι μεγάλο, κάτι που θα μας συγκλονίσει.
Όμως ο Θεός έρχεται σαν το μικρό φως του λυχναριού — απλά, ταπεινά, σιωπηλά.
Έρχεται για να μας διδάξει ότι η χάρη Του είναι σπίθα που ζεσταίνει τη ζωή μας καθημερινά.
Αν μάθουμε να βλέπουμε με προσοχή,
θα Τον αναγνωρίζουμε μέσα σε κάθε απλή στιγμή:
σε έναν αναστεναγμό προσευχής,
σε ένα κομμάτι ψωμί που προσφέρεται,
σε μια πράξη καλοσύνης που δεν φαίνεται σε κανέναν.
Ίσως τελικά αυτό να είναι το θαύμα:
ότι ο Θεός, ο άπειρος, χωρά μέσα στο μικρό και καθημερινό - και περιμένει να Τον προσέξουμε και να Τον αναγνωρίσουμε.
Όχι για να εντυπωσιάσει, αλλά για να θυμίσει: «Είμαι μαζί σου».
Κι εμείς, συχνά, όπως ο νεαρός μοναχός, περιμένουμε κάτι μεγάλο, κάτι που θα μας συγκλονίσει.
Όμως ο Θεός έρχεται σαν το μικρό φως του λυχναριού — απλά, ταπεινά, σιωπηλά.
Έρχεται για να μας διδάξει ότι η χάρη Του είναι σπίθα που ζεσταίνει τη ζωή μας καθημερινά.
Αν μάθουμε να βλέπουμε με προσοχή,
θα Τον αναγνωρίζουμε μέσα σε κάθε απλή στιγμή:
σε έναν αναστεναγμό προσευχής,
σε ένα κομμάτι ψωμί που προσφέρεται,
σε μια πράξη καλοσύνης που δεν φαίνεται σε κανέναν.
Ίσως τελικά αυτό να είναι το θαύμα:
ότι ο Θεός, ο άπειρος, χωρά μέσα στο μικρό και καθημερινό - και περιμένει να Τον προσέξουμε και να Τον αναγνωρίσουμε.
