Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί περιπόθητα,
Ἀξιωθήκαμε, μέ τήν χάρη καί εὐσπλαχνία τοῦ ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, νά φτάσουμε καί ἐφέτος στήν Α΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, στήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, νά πανηγυρίσουμε, μέ τήν δέουσα λαμπρότητα, τόν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας. Νά τιμήσουμε ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα ἱστορικά γεγονότα τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ἱστορίας, τήν ἐπέτειο τῆς ὁριστικῆς ἀναστηλώσεως τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων καί τόν τερματισμό τῆς φοβερῆς εἰκονομαχικῆς ἔριδος (726-843), ἡ ὁποία δοκίμασε σκληρά τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία γιά περισσότερα ἀπό ἑκατό χρόνια τόν 8ο καί 9ο μ. Χ. αἰῶνα.
Κακόδοξοι αὐτοκράτορες, ἐπηρεασμένοι ἀπό τόν Ἰουδαϊσμό καί τό Ἰσλάμ, θέλησαν νά πλήξουν τήν σωστική πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ὅσον ἀφορᾶ στήν τιμητική προσκύνηση τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων καί στήν τιμή πρός τούς Ἁγίους μας, νά Τήν ὑποτάξουν στήν κοσμική ἐξουσία, ἐξαπολύοντας ἐξοντωτικό διωγμό κατά τῶν Ὀρθοδόξων. Ἡ ἁγία μας ὀρθόδοξη πίστη λοιδορήθηκε καί πολεμήθηκε, Οἱ Ἱερές Εἰκόνες ἀποκαθηλώθηκαν καί πλῆθος ἀπό αὐτές καταστράφηκαν, Ναοί βεβηλώθηκαν, οἱ ἐμμένοντες στήν ὀρθόδοξη πίστη καί εὐσέβεια διώχτηκαν μέ πρωτοφανῆ μανία. Ἐπίσκοποι καθαιρέθηκαν καί ὁδηγήθηκαν στήν ἐξορία. Κληρικοί διαπομπεύτηκαν καί ἀπομακρύνθηκαν ἀπό τίς ἐκκλησίες. Μυριάδες πιστοί βασανίστηκαν καί θανατώθηκαν.
Μέσα σέ αὐτή τήν δίνη ἡ Ἐκκλησία μας, παρά τήν ταλαιπωρία της καί τίς ἐπώδυνες πληγές της, βρῆκε τήν δύναμη, πού τῆς δίνει ἡ θεία Κεφαλή Της, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός καί ἡ ἀέναη παρουσία τοῦ Παναγίου Πνεύματος, νά ἀντισταθεῖ, νά μείνει ὄρθια. Νά ἀψηφήσει τήν κοσμική δύναμη καί ἐχθρότητα. Νά μείνει στέρεα στήν «ἅπαξ τῇ παραδοθείσῃ τοῖς ἁγίοις πίστει» (Ἰούδ. 1,3). Νά μήν δεχτεῖ καμιά νοθεία καί παρεμβολή στήν μόνη σώζουσα διδασκαλία της.
Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς ταραγμένης ἐκείνης περιόδου, συγκάλεσαν τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο (787), γιά νά ἀποφανθεῖ καί νά ὁρίσει τήν ἀκρίβεια τῆς ὀρθῆς πίστεως καί νά καταδείξει τήν πλάνη καί τήν ἀσέβεια. Ἡ λατρεία ἀνήκει στό Θεό, ἡ τιμητική προσκύνηση στούς ἁγίους, «ὡς φίλους καί θεράποντες τοῦ Χριστοῦ». Ἡ τιμή πρός τίς Ἅγιες Εἰκόνες δέν εἶναι εἰδωλολατρία, ἀλλά «ἡ τιμή πρός τό πρωτότυπον διαβαίνει», στά εἰκονιζόμενα ἱερά πρόσωπα. Παρά ταῦτα, οἱ διωγμοί συνεχίστηκαν γιά ἀκόμα μισό αἰῶνα, μέχρι πού ἡ εὐσεβής βασιλομήτωρ Θεοδώρα, ἐπίτροπος τοῦ ἀνηλίκου υἱοῦ της αὐτοκράτορα Μιχαήλ τοῦ Γ΄, ἔπαυσε ὁριστικά τήν εἰκονομαχική ἔριδα, ἔθεσε σέ ἰσχύ τίς ἀποφάσεις τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀναστηλώνουσα τίς Ἅγιες Εἰκόνες στίς 4 Μαρτίου τοῦ 843 μ.Χ.
Τό μεγάλο αὐτό γεγονός θεωρεῖται ἀπό τήν Ἐκκλησία μας μείζονος σημασίας, διότι σηματοδοτεῖ τόν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος ἀποσαφήνισε καί ἀποκρυστάλλωσε πλήρως τήν γνήσια καί ἀνόθευτη πίστη τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὀρθόδοξη, ὁρίζοντας ἐπακριβῶς τόν σωστικό χαρακτῆρα της. Τό ἴδιο καί οἱ ἐπακολουθήσασες Οἰκουμενικές Σύνοδοι, ἡ Η΄ (8η) Οἰκουμενική (879-880) καί Θ΄ (9η) Οἰκουμενική (1354), διασαφήνισαν ἔτι περισσότερο τήν ὀρθόδοξη πίστη, καταδεικνύουσαι καί καταδικάζουσαι τίς νέες πλάνες, τίς ὁποῖες εἰσήγαγε ὁ αἱρετικός δυτικός Χριστιανισμός. Εἶναι ἄλλωστε γνωστό πώς οἱ αἱρετικοί δυτικοί καί εἰδικά οἱ Φράγκοι δέν ἀποδέχτηκαν τίς ἀποφάσεις τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τήν ὁποία καταδίκασαν μέ τήν ψευδοσύνοδο τῆς Φρανκφούρτης (794). Μάλιστα ὁ αἱρετικός Προτεσταντισμός, ὁ ὁποῖος ξεπήδησε ἀπό τόν ἐπίσης αἱρετικό Παπισμό τόν 16ο αἰῶνα, υἱοθέτησε πλήρως τίς εἰκονομαχικές κακοδοξίες (ἄρνηση τιμῆς στήν Θεοτόκο καί τούς Ἁγίους, ἄρνηση προσκύνησης τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων καί τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, κ.λπ.).
Ἀπέναντι στόν διαχρονικό συμφερτό τῶν αἱρέσεων, τῶν κακοδοξιῶν καί τῶν πλανῶν, στέκεται ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ὡς ἀκτινοβόλος φάρος, ὁ ὁποῖος φωτίζει τόν κόσμο καί ὁδηγεῖ τήν ἀνθρωπότητα στή σωτηρία. Ἡ σημερινή ἑορτή ἀποκαλεῖται Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, γιά νά δηλωθεῖ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι ἡ ἀληθινή καί μοναδική, Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅπως πιστεύουμε καί ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως. Πώς ὅ, τι αὐτοαποκαλεῖται καί προβάλλεται ὡς «ἐκκλησία», ἐκτός Αὐτῆς, εἶναι ψεύτικο, στήν καλλίτερη περίπτωση λεκτικό σχῆμα καί τίποτε περισσότερο. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι ἡ μόνη ἡ ὁποία ἀποδεδειγμένα, διατηρεῖ, ἐκφράζει καί διδάσκει ἀπόλυτα ἀπαραχάρακτη τήν ἀλήθεια, ὅπως τή δίδαξε ὁ Χριστός. Ὅπως τήν παρέλαβαν καί διέδωσαν «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Πράξ. 1, 8) οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι. Ὅπως τήν κατενόησαν καί τήν ὁριοθέτησαν οἱ Ἅγιες Σύνοδοι. Ὅπως τήν παρέλαβαν καί μᾶς τήν παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι καί θεοφόροι Πατέρες. Ὅπως τήν διατηρεῖ ἡ αὐτοσυνειδησία τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος στήν δισχιλιετῆ ἱστορική πορεία του.
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι ἡ ἀληθινή καί μοναδική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, διότι ἀποδεδειγμένα, δέν πρόσθεσε καί δέν ἀφαίρεσε τίποτε ἀπό τήν ἀρχέγονη πίστη. Ἀπό ὅ,σα οἱ Ἅγιες Σύνοδοι ὅρισαν, σέ ἀντίθεση μέ τίς παντοειδεῖς αἱρέσεις καί κακόδοξες ὁμάδες, οἱ ὁποῖες ἀποκομμένες ἀπό τό ἀδιαίρετο ἐκκλησιαστικό σῶμα, διαφοροποιήθηκαν ἀπό Αὐτήν, ἀναιροῦσαι ἀλήθειες καί προσθέτουσαι ἀλλότριες δοξασίες, ὑπαγορευμένες ἐν τέλει ἀπό τόν ὑποβολέα τους Διάβολο, γιά νά ματαιωθεῖ τό σχέδιο τῆς σωτηρίας.
Ὁ προσδιορισμός «Ὀρθόδοξη» καθιερώθηκε μετά τήν ἀπόσχιση ἀπό τήν Μία καί Ἀδιαίρετη Ἐκκλησία τοῦ δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ (1054) καί τήν ἔκπτωσή του σέ πληθώρα αἱρετικῶν δοξασιῶν, γιά νά ὁρισθεῖ ἡ «ὀρθή δόξα» της, ἡ γνησιότητά της, ἡ ὀρθή φανέρωση τῆς σώζουσας ἀποκαλυμμένης ἀλήθειας, ἡ ὁποία ὑπάρχει μόνο σ’ Αὐτήν. Ἀκόμη σημαίνει καί τήν δοξολογία στόν Τριαδικό Θεό, ὁ Ὁποῖος μᾶς ἀποκάλυψε, διά τοῦ σαρκωμένου Υἱοῦ Του, μέρος τῆς ἄφατης δόξας Του καί τοῦ τρόπου τῆς σωτηρίας μας, τοῦ μόνου ἀποτελεσματικοῦ τρόπου θεραπείας μας ἀπό τήν πνευματική μας ἀσθένεια, ἀπότοκη τῆς πτώσεως καί τῆς ἁμαρτίας. Ὁ ὁρισμός αὐτός τῆς ὀρθότητας τήν ὁριοθετεῖ ἀπό κάθε ἀπόκλιση ἀπό Αὐτή καί κάθε παραχάραξη τοῦ τρόπου θεραπείας μας. Κι ἀκόμα δηλώνει ὅτι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό αὐτό τό πνευματικό θεραπευτήριο, ἀναστέλλει τή θεραπεία καί ὁδηγεῖ στόν πνευματικό θάνατο.
Στίς δύστηνες ἡμέρες μας κυριαρχεῖ μιά πρωτοφανής πνευματική σύγχυση, μέ κύρια ἔκφανσή της ἕναν περιρρέοντα πνευματικό καί θρησκευτικό συγκρητισμό, ὁ ὁποῖος ἐργάζεται γιά νά ἐξαφανίσει τήν σώζουσα ἀλήθεια τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας. Πρόκειται γιά τήν φοβερότερη αἵρεση στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν Οἰκουμενισμό, ὁ ὁποῖος πασχίζει νά τή βυθίσει στόν δαιμονικό κυκεῶνα τῶν παντοειδῶν παλαιῶν καί σύγχρονων πλανῶν, μέ ἀπώτερο στόχο τήν ἀναστολή τῆς σώζουσας δύναμής της. Νά ἀποπροσανατολιστοῦμε οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί καί νά χάσουμε τήν θεραπευτική ἀξία καί δύναμη τῆς μόνης σώζουσας ἀποκεκαλυμμένης ἀλήθειας. Εἶναι ἄκρως ἀνησυχητικό νά λέγεται ἀπό ἐπίσημα ἐκκλησιαστικά χείλη ὅτι ὑπάρχει ἀλήθεια, σωτηρία, λύτρωση καί ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας. Ὅτι καί οἱ παντοειδεῖς αἱρετικές ὁμάδες θεωροῦνται ὡς Ἐκκλησίες, προβάλλοντας τήν τραγελαφική καί ἀντιφατική θεωρία, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μέν ἀπό τή φύση της ἀδιαίρετη, ὅμως διασπάσθηκε ἐν χρόνῳ! Καί τό ἀκόμα χειρότερο καί βλάσφημο: ὅτι καί οἱ διάφορες θρησκεῖες λογίζονται ὡς δῆθεν διαφορετικοί δρόμοι, οἱ ὁποῖοι ὁδηγοῦν στόν ἴδιο Θεό, ἀφοῦ τόν ἴδιο Θεό λατρεύουμε, μέ διαφορετικές ὀνομασίες καί τρόπους, ἀκυρώνοντας ἔτσι τό μοναδικό ἀπολυτρωτικό ἔργο τοῦ Λυτρωτῆ μας Χριστοῦ!
Κατόπιν αὐτῶν, κατά τήν περίλαμπρη ἡμέρα τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, ἄς συνειδητοποιήσουμε οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί ὅτι ἔχουμε τήν ὕψιστη εὐλογία νά εἴμαστε μέλη τῆς μοναδικῆς καί ἀληθινῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ὀρθόδοξης, τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία οὔτε σφάλει, οὔτε, διαιρεῖται, οὔτε διασπᾶται καί ἡ ὁποία προσφέρει, μόνον Αὐτή, σωτηρία καί λύτρωση. Ὅτι κατέχουμε, ἀποκλειστικά μόνον ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι τήν «ἅπαξ παραδοθεῖσα τοῖς ἁγίοις πίστη» (Ἰούδ. 1, 3), ἀκέραιη, ἀνόθευτη, ἀπαραχάρακτη, γνήσια καί σώζουσα. Ὅτι αὐτή δέν εἶναι κάποιο σύνολο θεωρημάτων, θρησκευτικῶν ἀρχῶν καί ἰδεολογημάτων, ἀλλά βίωμα, τρόπος ζωῆς, ὑπαρξιακή ἀνάγκη, μέθεξη μέ τήν ἔνσαρκη Ἀλήθεια (Ἰωάν. 14, 6), τόν Λυτρωτή μας Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος μέ τήν ρομφαία τοῦ σωστικοῦ Του λόγου «νενίκηκε τόν κόσμον» (Ἰωάν. 16, 33), τόν Διάβολο, τήν ἁμαρτία, τή φθορά καί τόν θάνατο. Αὐτή ἡ μοναδική πίστις εἶναι «ἡ νικήσασα τὸν κόσμον» (Α΄ Ἰωάν. 5, 4). Ἑπομένως αὐτή τήν ἀληθινή καί σώζουσα πίστη ὀφείλουμε νά τηρήσουμε καί ἐμεῖς ἀπαραχάρακτη καί νά τήν παραδώσουμε ἀνόθευτη στίς ἑπόμενες γενιές, γιά νά λειτουργεῖ σωστικά, θεραπευτικά, μέχρι νά παρέλθει τό σχῆμα τοῦ παρόντος κόσμου, ὡς τά ἔσχατα τῆς ἱστορίας!
Ἀγαπητά μου παιδιά,
Διανύουμε τήν ἱερή καί κατανυκτική περίοδο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, κατά τήν ὁποία ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μας καλεῖ νά κάμουμε τόν προσωπικό μας ἀγῶνα, γιά τήν κάθαρσή μας ἀπό τά ψυχοκτόνα πάθη μας, νά ἔρθουμε «εἰς ἑαυτόν» ὅπως ὁ ἄσωτος τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Ἀλλά, μᾶς καλεῖ ἐπίσης νά ἐνδυναμώσουμε τήν ὀρθόδοξη πίστη μας, ὡς ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τή σωτηρία μας. Ὁ ὁποιοσδήποτε πνευματικός μας ἀγῶνας θά εἶναι ἀνώφελος, ἄν δέν συνοδεύεται καί ἀπό τήν ὀρθή πίστη. Ἄλλωστε ἀσκητικό χαρακτῆρα ἔχουν καί οἱ θρησκεῖες τῶν ἀνθρώπων καί μάλιστα πολύ πιό αὐστηρές ἀπό τήν ὀρθόδοξη ἄσκηση, (π.χ. Ἰνδουισμός), ἀλλά σωτηρία δέν παρέχουν, ἀντίθετα ὁδηγοῦν στήν καταστροφή καί τό θάνατο! Καλούμαστε νά ἀποβάλλουμε ἀπό τή νόησή μας τυχόντα σπέρματα πλανῶν, πού λαμβάνουμε ἀπό τούς καταιγισμούς τῶν σύγχρονων μέσων πληροφόρησης, διότι αὐτά λειτουργοῦν ὡς πνευματικά μικρόβια στήν ψυχή μας καί μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό τήν ἀποτελεσματική σωστική θεραπεία πού μᾶς προσφέρει ἡ Ὀρθοδοξία μας. Κι ἀκόμα, νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό τόν, ποικιλοτρόπως καί δυναμικῶς προβαλλόμενο, σύγχρονο τρόπο ζωῆς, συνυφασμένο μέ δαιμονικές πρακτικές, τίς ὁποῖες ὑπαγορεύει ὁ ἀποκρυφισμός τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ὅπως λ.χ. ἡ μαγεία, ἡ ἀστρολογία, ἡ μαντική, ἡ πίστη στή μετενσάρκωση καί τό κάρμα, ἡ παλινόρθωση τῆς εἰδωλολατρίας μέ τόν νεοπαγανισμό κ.α. διά τῶν ὁποίων ὁ Σατανᾶς αἰχμαλωτίζει ψυχές, «ὑπέρ ὧν Χριστός ἀπέθανε»!
Μέ αὐτές τίς σκέψεις μου, σᾶς εὐλογῶ πατρικά. Σᾶς εὔχομαι χρόνια πολλά καί εὐλογημένα γιά τήν Μεγάλη σημερινή ἡμέρα καί καλό ὑπόλοιπο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.
Μετά πατρικῶν εὐχῶν,
Ο Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου