Κύριε,

 

Κύριε,

ζηλεύω τη «χαμένη δραχμή»

που τη βρίσκεις.

Ζηλεύω το «χαμένο πρόβατο»

που ξαναβοσκάει στο λιβάδι Σου.

Ζηλεύω το «νεότερο γιο» Σου,

που του φοράς το δαχτυλίδι και τη στολή «την πρώτη».

Δε θέλω –και όμως μιμούμαι–

τον «πρεσβύτερο γιο» Σου·

Αρνούμαι να συλλειτουργήσω 

με την πατρική Καρδιά Σου.

Αρνούμαι να κοινωνήσω

το Έλεός Σου στους «αμαρτωλούς».

Τι με κρατάει στις τάξεις των Φαρισαίων;

Αχ! Αυτό είναι· το «γράμμα του νόμου»!

Αυτό με κάνει να νιώθω «δίκαιος»,

ακριβώς τότε που μεθώ με το κρασί

της αθεράπευτης ασωτίας!

Αυτής,

που με ντύνει με τα «γιορτινά» μου

τότε,

που με κρατεί μακριά Σου!

Κύριε,

θα το κάνεις το «θαύμα» Σου;

Θα με σώσεις από τον εαυτό μου; 

π.Αντώνιος Ρωμαίος!