«Στα σαράντα τέσσερά μου χρόνια ο Θεός μου φανέρωσε αυτό, που θα με κράταγε μέχρι τέλους της ζωής μου σταθερό στη στενή και τεθλιμμένη οδό, που είχα επιλέξει:
Το της «ατιμίας πόμα καθάρσιον» όπως λέει και ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης.
Από τότε μέχρι την τελευταία μου αναπνοή, ούτε στιγμή δε μ' άφησε η ζήλεια, η συκοφαντία, η προσβολή, η περιφρόνηση ,ο πόνος.
Δε θέλω να σου μιλήσω ούτε για περιστατικά, ούτε για πρόσωπα. Μπορεί να σε σκανδαλίσω με λογισμούς αγανάκτησης και κατάκρισης.
Δε θα μπορέσεις έτσι να καταλάβεις, ότι και τη συκοφαντία και την προσβολή και την περιφρόνηση έφτασα να τις αγαπήσω.
Απορείς;
Κι όμως, έμαθα να τα βλέπω σαν τα καρφιά του σταυρού μου. Αυτή ήταν η οδός της ανάστασης μου.
Να 'ναι ευλογημένα.
Με μάθαν ν' αγαπώ, απαλλαγμένος από την αγωνία να αρέσω,
να γοητεύω,
να τιμώμαι.
Με μάθαν να στρέφω το βλέμμα στους ταπεινούς και καταφρονεμένους, στους απλούς, καθημερινούς και ανώνυμους ανθρώπους, στο χρυσάφι της γης.»
Άγιος Νεκτάριος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου