Ένα απόγευμα καθόταν στο μπαλκόνι της μονής κοιτάζοντας προς την θάλασσα ο Γέρο Γελάσιος.
Κατανύχθηκε η ψυχή του και άρχισε να λέει σαν να έβλεπε για πρώτη φορά την θέα και την ομορφιά του τοπίου και αναφωνούσε :
-Τι φανταστική ομορφιά είναι αυτή Θεέ μου.
-Τί ωραία είναι τα πάντα μπροστά μου, η θάλασσα, ο ουρανός, τα δάση, τα πουλιά, τα λουλούδια!!
Γιατί Χριστέ μου έφτιαξες ένα τόσο όμορφο και τόσο θαυμαστό κόσμο;
Και άκουσε φωνή να του λέγει δυνατά; Για σένα Πάτερ μου το έφτιαξα.
Και με δάκρυα στα μάτια ο Γέροντας Γελάσιος ερώτησε:
Και εγώ τι μπορώ να κάνω για Σένα, Χριστέ μου;
Να με αγαπάς σαν Πατέρα σου και να με σέβεσαι σαν Θεό σου»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου