Η γιαγιά η Βασιλική πάει κάθε μέρα στο Ναό της Ευαγγελίστιας ασπάζεται την εικόνα της, προσεύχεται, ανάβει τα καντήλια της και τέλος ανάβει και ένα σωρό κεράκια για της ψυχές των κεκοιμημένων.
Μετά επισκέπτεται και το νεκροταφείο του χωριού και αρχίζει πάλι να ανάβει τα καντηλάκια στους τάφους των νεκρών.
Κάποια μέρα την ρώτησα με απορία.
-Καλά κυρία Βασιλική πόσους συγγενείς έχεις εδώ μέσα;
Με κοίταξε ένα βλέμμα έκπληκτο…
Ρωτάς για τα καντηλακια που ανάβω;
-Ναι της απάντησα!
-Όλοι εδώ είμαστε παιδιά του Θεού, συγγενείς μας είναι όλοι!
Και συνέχισε ..
-Ανάβω τα καντηλάκια στις ψυχούλες που εδώ και χρόνια δεν τους θυμάται κανείς,δεν έχουν κανένα πίσω να τους ανάψει ένα κερί… τους ξεχασμένους.
Βλέπω χαλασμένους και χορταριασμένους τάφους που ούτε καν τα ονόματα τους δεν ξεχωρίζουν στο μάρμαρο..δεν δικαιούνται και αυτοί από εμάς ένα κεράκι;
Γέρασα πλέον και έχω περάσει πολλά βάσανα στην ζωή μου και ο Θεός πιστεύω με κρατάει στην ζωή για αυτές τις ορφανές ψυχούλες.
Δεν έχουν κανένα να τους θυμάται…
Το μόνο που λυπάμαι είναι ότι όταν και εγώ φύγω από την ζωή ποιός θα τους τα ανάβει το καντηλάκι η ένα κερί…
Γράφω καθημερινά όσα ονόματα μπορώ και τα δίνω στις εκκλησίες μετά ποιος θα τους θυμάται ποιος θα τους μνημονεύει…αλλά ευτυχώς υπάρχουν και τα Ψυχοσάββατα… ευτυχώς είναι και η Εκκλησία που θυμάται όλους τους ξεχασμένους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου