ΑΝΟΙΞΑΜΕ

 

                               ΧΡΙΣΤΟΣ  ΑΝΕΣΤΗ

Ήρθε η ώρα! Το άνοιγμα των δραστηριοτήτων είναι γεγονός.
Άνοιξαν τα σχολεία, άνοιξε η εστίαση, άνοιξαν και τα σύνορα για τους τουρίστες. Επανερχόμαστε σιγά σιγά στην κανονικότητα, όπως ακούμε συνεχώς στις ενημερωτικές εκπομπές, αν και εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, πως η χαλάρωση και το αίσθημα ελευθερίας που παρατηρείται, δεν ταιριάζει με τα στοιχεία για την πανδημία, που ανακοινώνονται στην πολιτεία.
Πώς αντιλαμβανόμαστε, όμως, την επιστροφή στην κανονικότητα;
Ποια είναι η κανονικότητα; Πώς ζούσαμε πριν την πανδημία;
Θα ακολουθήσουμε την ίδια πορεία στη ζωή μας και μάλιστα σε μεγαλύτερη ένταση;
Ο υποχρεωτικός περιορισμός στην περίοδο της πανδημίας, μπορούσε να δώσει τον χρόνο και τον χώρο σε όλους να σκύψουν στον εαυτό τους, να κάνουν έναν ειλικρινή απολογισμό για τη ζωή τους, να θέσουν νέους στόχους και να προσδιορίσουν ενέργειες για την πορεία από εδώ και πέρα.
Αν η επαναφορά στην κανονικότητα είναι η επαναφορά στον κόσμο της αμαρτίας και της υπηρεσίας των παθών. Αν η κανονικότητα είναι η συνέχιση της αμαρτωλής ζωής, ο εγωισμός, το ατομικό συμφέρον, η απανθρωπιά, η σκληρότητα, το μίσος, η ικανοποίηση των παθών και αμαρτωλών επιθυμιών, τότε πνευματικά οδηγούμαστε στον θάνατο, παρότι σωματικά τον αποφεύγουμε.
Χαιρόμαστε, τώρα, γιατί μπορούμε πια εύκολα και άνετα να αμαρτάνουμε;
Πανηγυρίζουμε, τώρα, διότι δεν μας εμποδίζει τίποτα να αφήσουμε τα πάθη μας να μας οδηγούν στην απώλεια;
Βέβαια και στην καραντίνα μπορούσε κάποιος να αμαρτάνει, αλλά αισθανόταν περιορισμένος, εγκλωβισμένος.
Η αμαρτία χρειάζεται θύματα. Τα θύματα είναι όσοι δέχονται την εκδήλωση των παθών των άλλων. Το πρώτο θύμα είναι ο ίδιος που διαπράττει την αμαρτία, γιατί είναι δούλος των παθών του και όχι ελεύθερος.

---------------------------------------------------------------------------

Αν θυμηθούμε την παραβολή του Ασώτου απ’ το Ιερό Ευαγγέλιο, θα δούμε πάλι πώς καταντά η αμαρτία τον άνθρωπο. Ο άσωτος έφτασε στο σημείο να ζει εγκλωβισμένος και απομονωμένος στο στάβλο των χοίρων.
Εκεί δεν είχε ούτε τον τόπο που ήθελε, ούτε τον τρόπο, ούτε τους ανθρώπους για να διαπράττει την ασωτία. Σ’ αυτή την απομόνωση και μακριά από ανθρώπους και πλούτη βρήκε τον εαυτό του, κατάλαβε που είναι η αληθινή ζωή, μετανόησε και επέστρεψε στην πατρική αγκαλιά της αγάπης και της συγχώρησης.
Έτσι πρέπει να κάνουμε και εμείς.
Μέσα στην απομόνωση και στον περιορισμό έπρεπε να βρούμε τον εαυτό μας, να καταλάβουμε τα λάθη μας, τα πάθη μας, τις αδυναμίες μας. Στη συνέχεια να μετανοήσουμε και να πάρουμε τη σταθερή απόφαση της επιστροφής στην στοργική αγκαλιά της Μητέρας Εκκλησίας, ακολουθώντας το θέλημα του Θεού.
Όλοι είμαστε αμαρτωλοί. Η μετάνοια ανοίγει τον Παράδεισο.
Ας μην αφήσουμε τα πάθη μας να μας παρασύρουν. Η απόφασή μας πρέπει να είναι σταθερή. Μόνοι μας είναι αδύνατον να τα καταφέρουμε.
Το βλέμμα μας πρέπει να είναι μπροστά, εκεί που μας περιμένει ο σπλαχνικός Πατέρας με τα χέρια ανοιχτά, έτοιμος να τρέξει, να μας αγκαλιάσει, να μας καταφιλήσει, να μας ντύσει με ενδύματα βασιλικά, να μας βάλει δαχτυλίδι ελευθερίας στο χέρι και να ετοιμάσει μέγα συμπόσιο, σφάζοντας τον μόσχο τον σιτευτόν, γιατί « ὁ υἱός του νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη ».
Ο άνθρωπος ζει στην αρετή ή στην αμαρτία από επιλογή.
 Οι ελευθερίες στις δραστηριότητες μετά την καραντίνα, να είναι δρόμος για την άσκηση της αρετής. Τον τρόπο τον γνωρίζουμε. Μας τον φανερώνει ο Λόγος του Θεού.
Για τον άσωτο υιό της παραβολής η επιστροφή στην κανονικότητα ποια θα ήταν; Να βρει τα μέσα, τα χρήματα, ώστε να επιστρέψει στην άσωτη ζωή, στις άσκοπες σπατάλες και στην ικανοποίηση των σαρκικών παθών ή η επιστροφή στο χώρο της αληθινής αγάπης;
Την απάντηση την ξέρουμε. Ας μιμηθούμε, όχι την ασωτία αλλά τη μετάνοια και την επιστροφή στο θέλημα του Θεού.

Δόξα τῆ ἁγίᾳ Ἀναστάσει σου, Κύριε.

Μανόλης  Καλλίγερος