Κάποτε συνέβη ένα τρομερό ναυάγιο. Το πλοίο έπεσε σε κυκλώνα και βυθίστηκε, χωρίς να προφθάσει να σωθεί άλλος, εκτός από τον πλοίαρχο. Έπειτα από περιπέτεια, βγήκε στην ξηρά γυμνός και κατεστραμμένος. Ερημιά. Δεν είχε ούτε ρούχα, ούτε τροφή. Σκεπτόμενος λοιπόν για το τι έπρεπε να κάνει, δύο πράγματα του ήταν απαραίτητα. Μια καλύβα για να μένει μέσα το βράδυ και ύστερα τροφή.
Τρεις μέρες αγωνίστηκε να μαζέψει ξύλα από μακριά, να τακτοποιήσει. Ούτε τσεκούρι είχε, ούτε πριόνι. Μάτωσε. Επιτέλους την έκανε.
Κατάκοπος ξάπλωσε το βράδυ και, όπως ήταν, κοιμήθηκε. Ευτυχώς ο καιρός ήταν πολύ ζεστός. Την άλλη μέρα βγήκε προς αναζήτηση τροφής. Κάτι θα εύρισκε. Ήλπιζε να περάσει αργότερα κανένα πλοίο και να σωθεί. Ο ήλιος έκαιγε τρομερά. Αληθινό καμίνι.
Εκεί όμως που μάζευε ρίζες, χόρτα και άλλους καρπούς, βλέπει από μακριά προς το μέρος της καλύβας φλόγες και καπνό. Η καλύβα του καιγότανε. Συμβαίνει εξάλλου συχνά για πολύ θερμά κλίματα.
Έτρεξε προς τα εκεί, μα όταν έφτασε οι φλόγες και ο καπνός ανέβαιναν στον ουρανό.
Δυστυχισμένος τότε, κάθισε σε μια πέτρα και είπε: «Αυτό είναι το μεγαλύτερο κακό που θα μπορούσα να πάθω».
Ξαφνικά στο βάθος φαίνεται ένα πλοίο. «Θεέ μου» είπε, «να με έβλεπαν! Αλλά πως; Που να φανταστούν ότι είμαι εδώ;» Με έκπληξη όμως βλέπει ότι το πλοίο σιγά – σιγά κατευθύνεται προς το μέρος του. Σε λίγο σταμάτησε και μια βάρκα έπεσε στη θάλασσα. Η βάρκα έφθασε στην παραλία, εκείνος ρίχνετε στη θάλασσα και κολυμπώντας τους πλησιάζει.
Με δάκρυα στα μάτια, αγκαλιάζει τους ναύτες και τους ρωτάει με απορία: «Καλά, πως καταλάβατε ότι είμαι εδώ;»
Είδαμε τον καπνό από μακριά και υποθέσαμε ότι κάποιος άνθρωπος θα είναι. Έτσι ήρθαμε.
Ο ναυαγός τότε γονάτισε και είπε: «Θεέ μου, εκείνο που εγώ νόμιζα για δυστυχία, αυτό τελικά ήταν η ευτυχία μου. Αν δεν καιγόταν η καλύβα μου, δεν θα είχα σωθεί».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου